Oda al souvenir

 

El pato del rey Luis II, ¿era necesario?

El pato del rey Luis II, ¿era necesario?

(Soy un poeta tan efímero como penoso; si no lo escribía reventaba)

Qué de puta madre eres souvenir,
llavero, postal o imán para nevera,
casi diría que sin ti el turista no puede vivir;
lo de puta madre es un decir, una manera,
pues con ganas eres, cabrón, hortera.

Misterioso, extraño, éxito el tuyo,
como pocos productos inservible,
ante el que yo incluso soy un capullo;
en efecto, para mi es indescriptible,
la tontería que te convierte en imprescindible.

Hoy mismo he estado en el castillo,
con un grupo de Costa Rica,
al que has pasado el cepillo;
han parado en cada tiendecica
y en todas han comprado una cosica.

Menuda parida, me ha dicho el chófer,
después de veros comprar tanta tontería;
es increíble a nuestro parecer,
para qué narices queréis esa armería,
pues con tanta parida no tendréis lugar en la estantería.

Y nada más, más que negocio,
de lo cutre, lo cañí y lo innecesario,
ante el que hemos malgastado medio día de ocio:
ahora compro un cisne ahora un dinosaurio;
aún se ríen en China, fabricantes, de mi calvario.

(Ojalá caiga este texto en manos de mi apreciado grupo de Costa Rica, pues, aunque os pueda parecer extraño, os lo he escrito con todo el cariño del mundo.)

Deixa un comentari

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

Esteu comentant fent servir el compte WordPress.com. Log Out /  Canvia )

Twitter picture

Esteu comentant fent servir el compte Twitter. Log Out /  Canvia )

Facebook photo

Esteu comentant fent servir el compte Facebook. Log Out /  Canvia )

S'està connectant a %s